Een film waar je stil van wordt.
In de zaal was het doodstil, iedereen was gevangen door de film. Bijzonder aan Clash is dat alles zich afspeelt in dezelfde ruimte: de binnenkant van een politiebusje vormt het decor van deze chaotische film. Clash speelt zich twee jaar na de Egyptische revolutie af rond de tijd dat de islamitische president Morsi wordt afgezet. Demonstranten van verschillende groepen worden opgepakt en komen samen in het politiebusje. Er ontstaat een samenleving in het klein. Twee groepen staan lijnrecht tegenover elkaar, met aan de ene kant de aanhangers van het leger die president Morsi willen zien aftreden en aan de andere kant de aanhangers van de moslimbroederschap. De strijd die buiten woedt wordt binnen in het busje voortgezet met al het geweld dat die strijd veroorzaakt. Een verschil met de wereld buiten het busje is dat de arrestanten niet bij elkaar weg kunnen en elkaar steeds meer als mensen gaan zien. Ze staan samen doodsangsten uit, redden elkaar en vinden gemeenschappelijke waarden, maar blijven zich desondanks toch vastklampen aan hun eigen overtuiging.
De strijd in het busje is een afspiegeling van de strijd er buiten, maar binnen in het busje bevindt zich nog een conflict. Twee kinderen van de verschillende partijen spelen samen boter, kaas en eieren. Ze krassen de kruisjes en rondjes in het metaal van de bus en voeren zo hun eigen minioorlog.
Interessant om te zien is dat het gevoel van eenheid gebaseerd is op een gemeenschappelijke vijand in plaats van gemeenschappelijke waarden. Zo richten de arrestanten zich gezamenlijk tegen de politieagenten maar wordt de situatie op scherp gezet als een agent die voor de rechten van de arrestanten op komt zelf in het busje belandt.
Bied je een tegenstander hulp aan als hij in levensgevaar verkeert, of is de veiligheid van de groep toch te aanlokkelijk? En wat gebeurd er als je een gemeenschappelijke vijand krijgt?
Kortom: weten ze in het busje een oplossing te vinden voor het probleem er buiten?
Ik vond het persoonlijk een heftige film om te zien, maar zeker de moeite waard. Je wordt als kijker in een probleem gezogen waar je nooit mee te maken hebt gehad. Vooral de chaos blijft me bij, niemand weet wie bij wie hoort maar iedereen weet dat de tegenstander slecht is. Dat vond ik fascinerend om te zien.
